پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل                   تیشه ای بود که شد باعث ویرانی من
یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند                         مرگ، گرگ تو شد ای یوسف کنعانی من
مه گردون ادب بودی و در خاک شدی                       خاک، زندان تو گشت ای مه زندانی من
از ندانستن من دزد قضا آگه بود                              چو تو را برد بخندید به نادانی من
آن که در زیر زمین داد سر و سامانت                        کاش میخورد غم بی سر و سامانی من
به سر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم                      آه از این خط که نوشتند به پیشانی من
رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی                          بی تو در ظلمتم ای دیده نورانی من
بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند              قدمی رنجه کن از مهر به مهمانی من
صفحه روی ز انظار نهان میدارم                                تا نخوانند بر این صفحه پریشانی من
دهر بسیار چو من سر به گریبان دیده است                چه تفاوت کندش سر به گریبانی من
عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری                      غم تنهایی و مهجوری و حیرانی من
گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند؟                          که شکستی قفس ای مرغ گلستانی من
من که قدر گهر پاک تو میدانستم                              ز چه مفقود شدی ای گهر کانی من
من که آب تو ز سرچشمه دل میدادم                        آب و رنگت چه شد ای لاله نعمانی من
من یکی مرغ غزل خوان تو بودم چه فتاد                     که دگر گوش ندادی به نواخوانی من
گنج خود خواندی ام و رفتی و بگذاشتیم                     ای عجب! بعد تو باکیست نگهبانی من* ...

.......................................................................

* پروین اعتصامی