معبودا ... من که در عین توانگریم ، فقیرم ، چگونه در عین فقرم فقیر نباشم؟
معبودا ... من که در عین داناییم نادانم چگونه در عین نادانیم نادان نباشم؟
معبودا پیش از آنکه ناتوان باشم تو خود را به صفت دلنوازی و مهربانی وصف نمودی، آیا اینک که ناتوانیم پدیدار گشته لطف و مهربانی خود را از من دریغ میکنی؟
معبودا تو دانی گرچه حال نیایشم دوامی ندارد ، ولی همواره دوستدار و خواهان تو هستم ...
................................................
اینها فراز هایی از دعای عرفه بود ... از زبان امام حسین (ع)
پ.ن 1 : ملک سلیمان قشنگ بود ... حتی به دیدن 2 باره اش هم می ارزید ...
پ.ن2 : دلم گرفته از این احساس تنهایی ... مدتیه توی این وبلاگ ، خیلی احساس غربت میکنم ...
